Ik ben in mijn leven al aardig wat enge ziektes tegen gekomen, met name de dodelijke kanker heeft mij altijd diep getroffen. Onlangs stierven in twee dagen tijd een vriendin en een neef van mij aan de dodelijke kanker. Allebeid veel te jong.

Vanochtend op de radio hoorde ik echter voor het eerst van een zo mogelijk nog ergere ziekte: misofonie. Het blijkt dat er mensen zijn die sommige geluiden zo haten dat ze er helemaal gek van worden. Wanneer mensen met misofonie aan bepaalde geluiden worden blootgesteld worden, krijgen ze soms last van oorsuizen en het kan zelfs tot overgevoeligheid leden, aldus de wikipedia.  Patiënten proberen de bewuste geluiden te vermijden en komen zo vaak in een isolement terecht. Helaas is er nog veel te weinig onderzoek gedaan, dus de precieze gedaanten en symptomen van de ziekte zijn nog aan nader onderzoek onderhevig.

Het Academisch Medisch Centrum heeft de handdoek opgepakt en onderzoek gedaan naar mensen die niet tegen smakken kunnen. Kun je je voorstellen wat het betekent als je helemaal gek wordt als je andere mensen hoort smakken? Het lijkt mij verschrikkelijk. Je kunt geen restaurant in, gezellig eten met de partner en eventuele kinderen zal ook lastig gaan, want er zit altijd wel een rot appeltje tussen die zijn mond niet netjes dicht kan houden.

Overigens ging het in dit onderzoek vooral om het constateren van de ziekte, we zijn nog lang niet zo ver dat het verhelpen van deze rotziekte op handen is. Wanneer iemand in hun omgeving smakt kunnen zelfs oncontroleerbare woedeaanvallen het gevolg zijn. Gecontroleerde woedeaanvallen, OK, maar ongecontroleerde woedeaanvallen, dat moeten we natuurlijk niet hebben.

Het zou fijn zijn als meer ruchtbaarheid wordt gegeven aan het bestaan van deze ziekte, zodat mensen hier een beetje rekening mee kunnen houden. Ik denk aan bordjes op tafels bij restaurants, waardoor mensen in ieder geval het smakken tot een minimum beperken. Ook zouden tijdschema’s afgesproken kunnen worden wanneer smakkers eten, zodat patiënten hier rekening kunnen houden en zich op de bewuste tijdstippen uit de weg kunnen benen. Een algeheel kauwgomverbod lijkt me ook een goede maatregel.

Overigens is het niet alleen maar kommer en kwel: misofonie is ook wel een praktische ziekte. Als je bijvoorbeeld geen zin hebt om maandag naar je werk te gaan, zeg je gewoon: ‘Sorry, mijn vrouw smakte gisteren tijdens het eten, dus ik neem een paar dagen vrij’.

Alle gekheid op een stokje: dank je Academisch Medisch Centrum dat je deze ziekte eindelijk uit het verdomhoekje hebt gehaald. Misofonen kunnen nu eindelijk erkenning krijgen voor hun vreeslijke aandoening. Nu is het aan de overheid om maatregelen te treffen!