Zoals Harry Dean Stanton in de film Paris Texas zijn mooie geliefde Natassja Kinski diagonaal door de woestijn probeert te bereiken, zal in Nederland slechts een enkeling het in zijn hoofd halen een dergelijke amoureuze wanhoopsdaad te volbrengen.

Wat is namelijk het geval?

Ons soms zeer pittoreske, maar o zo kleine kikkerlandje bestaat namelijk voor 98,7% uit niet toegankelijk gebied: verboden duingebied, allerlei schouwburgen en andere vermaaksoptrekjes waar je zonder geldig toegangsbewijs niet welkom bent, een aantal tuigdorpjes, bossen die slechts betreden mogen worden op aangelegde paden, soms toch zeer fraai uitgevoerde industriegebieden, steden met huizen waar je, zeer begrijpelijk, niet zomaar in en uit kunt lopen en ga zo maar door. Overal hegjes, hekjes, haagjes, slagbomen en minder zichtbaar grensmateriaal…

Dit heeft tot gevolg dat veel relationele lijmpogingen nog wel door de betrokken liefdesduo’s worden gewenst, maar dat slechts een enkeling fysiek en geestelijk in staat is de barre tocht naar de geliefde daadwerkelijk te ondernemen.

Bij het vooruitzicht om via het voor gewone burgers toegankelijke wegenstelsel een verschrikkelijke omweg te moeten maken naar de in onmin geraakte wederhelft, zakt menigeen de moed danig in de schoenen.

Hoofdoorzaak van dit probleem is het grote aantal agrarische bedrijven en de grote lappen grond die in Nederland aan de bijbehorende boer (met in voorkomende gevallen een boerin) in het verleden zijn toebedeeld. Ik schat dat wel 80% van Nederland is bedekt met voor gewone stervelingen niet toegankelijk boerenland.

Onbegrijpelijk is het dan ook dat er al tijden lang een televisieprogramma op de Nederlandse televisie wordt vertoond, waarin specifiek het boeren liefdesleed, en de gewenste vermindering van dit boerenleed, centraal staat. In Nederland is er dan wel geen Texaanse woestenij, maar de boer in nood zou toch gewoon diagonaal gebruik kunnen maken van het weiland of de aardappelakker van buurman boer, waarbij een groot verschil met de landelijke uitdossing van Harry Dean Stanton vaak niet eens zo heel goed zichtbaar zal zijn. Zelfs met pak en rode pet ziet Harry er niet echt grootstedelijk uit. Maar dit terzijde.

Wetende dat dit burgermansprobleem niet op de meest voor de handliggende manier is op te lossen, namelijk: geef alle burgers in nood het notarieel recht van agrarisch overpad, is ons minderheidskabinet in een aantal sessies intensief tot in de kleine uurtjes gaan brainstormen.

Al snel kwam men in Den Haag tot de volgende bescheiden, maar toch wel briljante oplossing: het is voor iedereen vanaf heden toegestaan om op snelwegen, mits omgeven door veel boerenland, zich te verplaatsen met maar liefst 130 kilometer per uur.

De af te leggen weg naar de gebrouilleerde minnekoospartner is hierdoor weliswaar niet korter geworden, maar deze is wel een stukje sneller af te leggen.

Een wijs besluit van onze geliefde leiders aan het Binnenhof.