De rode PX-PZ-31. Een paar keer heb ik erin mogen zitten. Leuke tochtjes. Eén ritje kan ik me nog goed herinneren: heen en weer naar een concert van vriend Nick Cave in een of ander groot Amsterdams poppodium op een koud terrein met veel kantoren. Veel later in de nacht en bijna thuis in Yde door scherp oplettende politiemannen tot stoppen gemaand, want de rode PX-PZ-31 was volgens de heren van de sterke arm onverzekerd op de baan en verder zagen de inzittenden er ook wel wat verdacht uit in dat rustige thuisdorp van Jo op dat nachtelijke tijdstip. Ordebewaarders vinden namelijk dat werkzame burgermensen zondagnacht om half twee op één oor behoren te liggen en deze nozems in donkerblauwe schipperstrui waren daar klaarblijkelijk nog niet helemaal aan toe. Sterker nog: misschien hadden ze zelfs wel snode, heimelijke boevenplannen.

Maar goed, na aangehouden te zijn verliep het gesprek met de twee agenten na een stroeve start toch wel voorspoedig en de rode PX-PZ-31 kon na de korte tussenstop zijn weg ongestoord vervolgen.

De rode PX-PZ-31. Onverwoestbaar in zijn soort. Met ronkend dieselgeluid de trouwe metgezel van eigenaar Jo. Een karakterbakkie. 

Maar helaas bereikte mij onlangs via via het trieste bericht dat Jo de allerlaatste eigenaar van de noeste rode PX-PZ-31 bleek te zijn, want het bericht dat mij bereikte was er niet één van een nieuwe lente met weer een jaar vol landerige kronkelweggetjes op weg naar ondergaande zonnen en onbekende bestemmingen in het verschiet. Nee, de rode PX-PZ-31 was toch vrij onverwacht overleden. De plaatselijke autosloper had zijn zwarte kap op moeten zetten en de rode PX-PZ-31 naar het schavot gedirigeerd. De grote sloopbal had met een oorverdovende klap het laatste zuchtje zwarte adem naar buiten geslagen. Morsdood was ie. Nadat de stofwolk was neergedwarreld, stonden de levenloze overblijfselen van de rode PX-PZ-31 stil en sereen in de frisse ochtendlucht. De aardse reis van dit rode karakterbakkie was definitief ten einde gekomen.

Al met al een zeer trieste bedoening, zeker voor de direct betrokkenen. Maar we mogen ons in deze verdrietige tijden gelukkig prijzen dat het overlijdensbericht dat Jo na het overlijden van de rode PX-PZ-31 heeft geschreven, van een sublieme schoonheid is. Het heeft even een paar keer slikken en het wegpinken van vele kleine traantjes geduurd voordat ik in staat was om dit wonderschone overlijdensbericht van de vergetelheid te redden, maar het lijkt mij niet dat we dit nu over hadden kunnen laten aan Jo zelf: Jo heeft wel even wat andere dingen aan zijn hoofd.

Dus Jo, ik wil je vanuit mijn luie stoel hartelijk danken voor het schrijven van dit zeer gevoelige en liefdevolle overlijdensbericht van je rode PX-PZ-31. Het biedt mij veel steun en ik kan mij voorstellen dat ook anderen die een soort van vervoersrelatie met de PX-PZ-31 hebben gehad, dit mooie overlijdensbericht dankbaar zullen lezen als ze het weer even te krap hebben.

Vandaar dat ik mijn korte relaas nu beëindig met het integraal weergeven van je fraai opgestelde overlijdensbericht van je trouwe vierwieler, alom bekend als de immer sympathieke rode PX-PZ-31. Zonder twijfel zit je rode PX-PZ-31 nu ergens tevreden op een hemelwolk tussen al zijn overleden autovrienden naar al die andere nog op aarde rondtoerende auto’s te turen.