Mijn mobiele telefoon was inmiddels al weer een aantal jaartjes een trouwe bewoner van mijn broekzak. Zo nu en dan haalde ik hem eruit om bijvoorbeeld een belletje te plegen of om een kort tekstberichtje te versturen. Niet echt bijzonder anno 2011. Ook als mijn broek met enige tegenzin een uurtje of wat in de wasmachine moest ronddraaien in warm soppig water, haalde ik mijn mobiel er even uit.

Maar laatst was ik dat in alle haast vergeten. Mobieltje weer schoon, dat wel, maar een proper belletje of SMS-je, ho maar. Het ding had de geest gegeven. Schoon genoeg van al dat gebel en getekst, zal ie gedacht hebben.

Maar wat nu? Mobieltje dood. Alle connectie met de rest van de mensheid in 1 klap naar de eeuwige bitvelden. Een eenzaam bestaan als kluizenaar zal mijn deel zijn.

Heel even vond ik dat best een prettige gedachte, maar na een klein beetje schudden met mijn hoofd bevond ik mij opeens op mijn fiets naar de dichtstbijzijnde telefoonwinkel. De verleiding bleek te groot, want die slimme smartphones die ze tegenwoordig verkopen schijnen een must te zijn voor de in zichzelf gelovende hippert.

Op de fiets was er nog niks aan de hand, maar bij binnenkomst in de plaatselijke telefoonshop bekroop mij al vrij snel een onbestemd gevoel. Allemaal klanten voor mij, druk in de weer met de aankoop van zo’n broodnodig slim toestelletje. En natuurlijk in mooi overhemd en dito spencer maar liefst drie gladgestreken telefoonverkopers. Met een houding van: “Ja, ik ben eigenlijk veel te goed en te slim voor dit werk, want ik weet zo ontzettend veel van mobiele telefonie, maar vooruit dan maar met de geit…” werden de onnozele klanten de beginselen van de mobiele smart-telefonie en bijbehorende prijzige abonnementen onthuld.

Na een klein poosje dit gezellig tafereeltje te hebben geobserveerd, was ikzelf aan de beurt voor het stellen van domme vragen, waarna mijn persoonlijke telefoonguru minzaam voor de zoveelste keer die dag zijn spannende abonnementenverhaal in mijn richting ging afsteken. Ik moet zeggen dat je kon horen dat het inderdaad niet de eerste keer was dat deze verkoper dit verhaal voor zat te dragen, want alles kwam erg glad en welbespraakt zijn keel uitrollen.

Ik deelde mee dat ik nog even wilde overdenken welke combinatie van smartphone en abonnement voor mij de beste keus zou zijn en dankbaar voor de wijze telefoonles verliet ik met een geveinsde frons de winkel.

Op het moment dat ik mijn belevenissen een dikke week later op papier aan het zetten ben, word ik op mijn huistelefoon op mijn wenken bediend door een redder in nood. Nog steeds ben ik zwaar aan het dubben, maar na het voordragen van de eerste alinea’s van mijn epistel, zegt de beller dat hij nog wel een ongebruikt eenvoudig zakelijk toestelletje op de bank heeft liggen, want hij heeft inmiddels van zijn werkgever al het nieuwste oude smartphoontje weten te bemachtigen.

Van eenzame afzondering zal niet zo snel sprake zijn, maar het zal ook nog wel even duren voordat de hippe smartphone-mensen mij als volwaardig lid van de moderne samenleving zullen gaan accepteren, want ik denk dat ik dat ongebruikte mobieltje een dezer dagen eens van dichtbij ga bezichtigen.