Al vanaf mijn studententijd heb ik een passie voor grofvuil. Samen met mijn huisgenoot was de tweede dinsdag van de maand een feest. We zetten zelfs de wekker om vroeg op pad te gaan.

Een joekel van een tv werd het te kleine studenten kamertje ingesleept en uitgeprobeerd. In eerste instantie leek ie dood te zijn, maar na het klepje bij de drukknop opengemaakt te hebben, bleek dat de drukker er naast lag. Snel er weer opzetten, en ja hoor: Bingo! En als ie het niet had gedaan, konden we hem nog zo bij onze voordeur zetten. We hadden ieders 4 fietsen en vele, vele onderdelen. Maar ook een videorecorder, het 2000 systeem, met wel honderden banden.

Ja, het studentenhuisje en het platje, stond vol met spullen. En daar zit dan ook een beetje het probleem.

Zo’n 15 jaar later was ik laatst de schuur aan het opruimen en bedacht mij dat nu ik na 7 jaar niks meer deed met de Spartamet, hij eindelijk maar eens weg moest. Ik had altijd het idee, om met dat motertje en een draaiend wiel een of ander furtoristisch mobiel te maken. Maar ja, nooit aan begonnen. Zoals vele andere plannetjes. Ik besloot dan ook maar eens wat dingetjes weg te doen.

Bij de stort aangekomen stond een mannetje bij de ijzercontainer, waar ik ook moest zijn. Ik zag dat hij met blije oogjes bewonderend naar een ijzeren speelgoed traktor met aanhanger keek. De traktor, zo groot als een dossiermap en de aanhanger zo groot als een doos tissues. Hij zette het ouderwetse speelgoed op de rand van de container, nam een stap achteruit en bekeek het nog eens goed. Dan merkt hij mij op en loopt weg naar de container met het witgoed. Ik bekijk de trekker ook eens goed. Dit is een exemplaar dat je niet vaak ziet (zo groot). Met afgesleten verf, maar nog altijd duidelijk blauw.

Ik heb de neiging om hem snel op de passagiersstoel van de auto neer te leggen, maar durf niet omdat ik een aantal weken eerder ook al ben betrapt. Toen zag ik een ouderwets koffieblik van D.E., alleen was deze bedrukt met een aantal communistische leiders, waaronder Stalin, Mao, Kim Young Il en Castro. Een bijzonder exemplaar en leuk om bv het kattenvoer in te bewaren. Ja, ik heb geleerd dat het wel functioneel moet zijn, anders beland het op zolder. 

Maar het baasmannetje stak een stokje voor mijn snode plannetje. Boos gaf hij te kennen dat ik dat niet kon maken: diefstal! Ik protesteer, hij nog een lullig argument dat mensen hun weggegooide spullen niet bij een ander willen zien (?). Niemand, ook de jongens zelf niet, mogen ook maar iets meenemen. Yea right, maar vriendelijk blijven en dus teruggooien.

Nu gooide ik het skelet van mijn Spartamet in de container (al de bruikbare onderdelen er keurig afgesloopt) en zag dat het baasmannetje opeens naast mij was opgedoken. Demonstratief gooide hij de traktor met aanhanger in het midden van de container stuk. Ik zat al balend in de auto toen mijn echte mannetje van de sociale werkplaats (overbodig en jammer dat het er bij staat), mij recht in de ogen aankeek met een blik van: “Wat maak je mij nou? Waarom?” Ik, met een gebaar van: “Ik niet, maar die vervelende opzichter van je!”.

Maar dat bracht alleen maar meer verwarring en maakte mij alleen maar verdachter. Toen ik de bocht omsloeg, zag ik hem paniekerig in de container kijken. Mijn droom op deze wereldbaan, viel in duigen. 

Trouwens, ik zou elke dag ontzettend ziek zijn van wat er allemaal wordt weggegooid.