Het was eind Augustus en drie centimeter koud tussen duim en wijsvinger. He, bah wat flauw maar voor het verhaal moet het er toch even bij.

De eerste tongzoen.

De allereerste tongzoen vond plaats in het Sneker zwembad.

Nu praten jongeren over; bekken of tongen, wij spraken we over tongvrijen.

Al meer dan een paar maanden was ik hier bezig, maar in de praktijk was het me nog steeds niet gelukt.

Ik was al twaalf en hard op zoek, vriendjes hadden het al lang gedaan!  

Drang, ik wilde het eindelijk ook wel eens beleven.

En op deze dag was ze er, het meisje waarvan bekend stond dat ze er niet vies van was.

Ze was drie jaar ouder, ervaren en stond dus bekend als een sletje. 

Volkomen onterecht achteraf.

Na een half uur dit blonde, volslanke meisje en haar vriendin gepest te hebben,

zo maakte je, naar mijn idee, op een leuke manier contact. 

We kwamen steeds dichterbij en zodra zij weer op het vlot zaten en wij ze eraf gooiden,

raakten we elkaar steeds vaker aan, vooral onder water. Been tegen been.

De blikken die we uitwisselden zeiden eigenlijk genoeg.

Het duurde echter nog wel 15 minuten voor ik de zin hardop tegen haar durfde te zeggen.

De zin die al weken door mijn hoofd speelde.

En toen ze uitdagend in het water lag met haar armen gekruist op de rand van het zwembad,

had ik eindelijk de moed en liep naar haar toe: 'Ga je mee naar de kleedkamers?'

'Is goed', zei ze gelijk en ik trok haar met twee handen, uit het water.

Hand in hand liepen we naar de kleedhokjes.

We rilden en hadden kippenvel.

Waarschijnlijk niet alleen van de kou, want ik was ook nog eens doodnerveus.

Toen ze de deur van het kleedhokje dicht trok, gaf ze me eerst kleine lieve kusjes op mijn mond.

Langzaam liet ze haar tong steeds verder bij me naar binnenglijden.

Ik was gesmolten en had het allang niet meer koud, zeker geen 3 cm meer. (tja...)

Opgewonden en misselijk zat ik met mijn handen onder haar natte broekje aan haar billen.

Ik voelde haar warme, zachte billen die ik nog nooit zo had gevoeld.

Lekker!

Lang duurde het niet, maar hoe lang weet ik niet meer.

In ieder geval, ik weet het nog.

Met een vonkeling in haar ogen en een laatste kusje op mijn mond, ik kon niks meer zeggen,

liet ze mij beduusd achter, in het kleedhokje.

Ik kan het opgewonden, bijna misselijke nog steeds, zo als toen, voelen.

Vaak ben ik nog naar het zwembad gegaan om haar die ene zin te zeggen.

Maar ze deed of ik niet meer bestond en hing rond bij de jongens die veel ouder waren.

Ik ben haar nog altijd dankbaar voor dat mooie moment, maar haar naam ben ik vergeten.