Tja ineens is het dan zover. Je hebt je schoonzoon al maanden lang de uren van zijn kop gezeurd of hij je dochter niet eens ten huwelijk zou vragen en dan ineens is het zover. Binnen een week na dit bericht bevind je je ineens in een bruidsmodezaak, bijna aan het andere einde van de provincie, in Zeeuws Vlaanderen. Gelukkig heeft je dochter een vroege afspraak gemaakt zodat er van uitslapen weinig terecht komt. Eerst haal je dan de kersverse moeder van de bruidegom op, dus je dag begint vroeg.

Gewapend met een volledige verpakking tissues, je weet maar nooit, want als je al spontaan begint te huilen bij de aanblik van Robert ten Brink bij All You Need is Love, zal je dit ook niet droog houden.

Naast het feit dat je zelf mee mag om die jurk, mag ook je portemonnee dit keer niet ontbreken. Je hebt immers je dochter al van jongs af aan meegedeeld dat jij de bruidjurk zou betalen, en belofte maakt schuld.

Maar goed, dochterlief  was al een hele week op het internet aan het rondkijken naar de ultieme jurk, dus dat kon alleen maar goed komen. Omdat de praktijk gedurende het leven van dochter had geleerd dat zij een dure smaak heeft, besloot je om maar een maximaal budget af te spreken. Alles wat onder het budget zat kon ze houden, wat er boven zat moest ze bijbetalen. Goeie deal, want een beetje jurk was in mijn ogen wel erg duur.

Toen we eenmaal in de bruidszaak waren en vertelden wat het budget was, viel de verkoopster bijna om. Bleek dat we voor het budget eigenlijk wel een van alle jurken konden kopen.

Na het 1^e kopje koffie werd dochter in een enorme paskamer meegenomen en vervolgens in de eerste jurk gehesen. Met de zakdoeken krampachting in de hand geklemd wacht ik tot ze uit de paskamer komt. Nou dat valt mee, het Robert Ten Brink gevoel is er niet, wel zie ik mijn knappe, slanke dochter, die alles staat wat ze haar aantrekken, lief glimlachend naar me kijken. “Nou wat vind je ervan?”.

Je zult het niet geloven, maar in die paar luttele seconden zie je dan alle 26 jaren van haar leven aan je oog voorbij trekken. Je enige dochter, die best wel op je lijkt, maar in alles 10x beter gelukt is (waarschijnlijk toch dankzij de goede “looks” van haar vader).

Die ochtend worden er diverse jurken gepast en geshowd, en ja: gevonden! De eerste hobbel op weg naar het huwelijk is genomen! Ik blij (dacht ik), zij nog blijer, want onbewust heeft ze dit keer een beslist niet dure jurk gescoord! 

Met de gelukzalige  wetenschap dat ik het toch maar gepresteerd had om het droog te houden, zijn we weer naar de andere kant van het water gereden. Ik mocht een stukje van de stof meenemen, om eventueel te gebruiken als de bruidegom om het bruidspak zou gaan.

Toen ik thuisgekomen de tas opende om het te pakken, gingen de sluizen van mijn ogen open. Snikkend heb ik manlief kunnen vertellen wat een schitterende jurk onze dochter had gekocht, waarop hij een zucht van verlichting slaakte. Hij was door mijn gejank toen ik thuis kwam gehaast aan komen lopen in de wetenschap dat er toch wel iets heel ergs gebeurd zou moeten zijn.

So