Wij wonen aan de rand van de Zeeuwse Biblebelt. Niet dat we daar gewoonlijk iets van merken, maar de afgelopen weken  is het altijd zo rustige Zeeland toch behoorlijk in rep en roer. Reden van deze opwinding: de mazelenepidemie. De regionale zender en de kranten kunnen het nieuws bijna niet aan. Wat normaliter komkommertijd is voor de omroep is nu hard werken,  er is nu nieuws. Predikanten worden tevoorschijn getoverd, voor -en tegenstanders gaan elkaar te lijf op tv, en een zwaargelovig  gezin met een hele kinderschare rond zich, komt vertellen hoe gelukkig zij zijn met hun geloof.

Wij kregen vroeger ook gewoon de mazelen, in onze tijd werd er nog niet ingeënt.  Mijn broer en ik kregen de ziekte tegelijktijdig,  en lagen dagenlang samen in twee,  tegen elkaar geklemde leunstoelen in de woonkamer. Moeder zong smartlappen voor ons, over zielige kindjes, waarvan  er één  dood ging en daaraan voorafgaand  al haar speelgoed weggaf.  We hadden niet het idee dat moeder zich ernstig zorgen om ons maakte.  Bezoek kregen we niet, we hadden geen facebook waar we op konden zetten dat we zo ziek waren. En gelukkig konden mensen ook niet op die status reageren  dat ze het leuk vonden.

Maar af en toe kwam onze huisarts langs, een gebeurtenis die wij erg spannend vonden. De arts kwam, met een enorme sigaar tussen de lippen (dat kon toen nog want toen was roken nog gezond), bekeek ons en mompelde dat  we wel weer vlug beter zouden worden. En dat was ook zo, na twee weken behoorlijk ziek te zijn geweest konden we ons normale leven weer oppakken. Voor ons was deze periode van ziek zijn één van de gelukkigste uit onze jeugd.

Deze herinnering maakte dat ik toch wat mild was in mijn gedachten over de mensen die hun kinderen niet laten inenten. Kijk: wij hebben het ook overleefd, waarom zouden deze kinderen het niet redden. Al mijmerend kwam er echter een heel ander beeld in mij op. Het beeld van twee jonge mensen, die op zaterdagavond bij ons in de trein zaten. We gingen in het weekend , als 15, 16  jarigen met de trein naar de dichtstbijzijnde stad om uit te gaan. Op de bestemming aangekomen hielpen wij deze jongeren, broer en zus, bij het uitstappen en ’s avonds om 12 uur weer bij het instappen in de trein. We hoorden hun verhaal, dat zij ziek waren geworden als gevolg van  het feit dat zij niet waren ingeënt. En ze waren boos, zo boos op alles wat met geloof te maken had. Ze woonden niet meer bij hun ouders, daar hadden ze volledig mee gebroken. Hun leven was letterlijk en figuurlijk verziekt. Deze jongelui hadden polio, gekregen omdat hun ouders hen niet hadden laten inenten.

Dat de gevolgen van de mazelen epidemie niet zo heftig zullen zijn als de gevolgen van de polio epidemie in de jaren 60 mag duidelijk zijn. Echter de discussie rondom dit onderwerp zal altijd blijven voortduren. Voor en tegenstanders zullen er altijd blijven.  Maar het kan toch niet anders dan dat er tussen al die gelovigen er toch stiekem een aantal zijn die hun kinderen wel hadden willen laten inenten. Ik zou niet graag in hun schoenen staan.