Café 'In 't Gareel' is al jaar en nacht de veilige thuishaven van menig gezelfkante gootbewoner. Deze ogenschijnlijk rustig kabbelende vrijplaats is echter sinds een week of drie steeds vaker onderwerp van discussie in het anders zo vredige plaatsje Nachtegaal. 

Oorzaak van deze commotie is de dood van de zelfverkozen grootste schrijver des vaderlands van de twintigste eeuw. Het slijk der aarde dat doorgaans 'In 't Gareel' bezoekt is tamelijk literair onderlegd en de boeken van Harry zijn doorgaans onderwerp van gesprek. Sinds Harry's verscheiden is het tuig in twee kampen verdeeld: een deel vindt dat Harry dood is, maar zijn werk voortleeft en een deel vindt dat met de dood van Harry zijn boeken het beste in de open haard verbrand kunnen worden. Eerlijkheidshalve is de discussie engiszins getroebleerd omdat laatstgenoemde groep Harry altijd maar een eng, pedant mannetje heeft gevonden. Zoals wel vaker in de kringen die in etablissementen als café 'In 't Gareel' verkeren, worden dergelijke discussies bij voorkeur fysiek gevoerd.

Dit leidde er afgelopen zaterdag toe, dat na de begrafenis van Harry, de literairen met elkaar op de vuist gingen. De anders zo beschaafde schrijvers, die zich normaal met pompeus taalgebruik verdedigen, gingen elkaar nu te lijf met alles wat maar voor handen was. De boeken vlogen door de lucht en al gauw was het een groot bloedbad, aangezien we het hier niet over paperbacks, maar over hardcovers hebben. De politie sprak over een vijftiental gewonden, hoofdzakelijk hoofdwonden, bloedingen maar ook veel schrammen en blauwe plekken. 'Respectloos', zo zei de woordvoeder van de politie. 'Het was alsof we een kraakpand moesten ontruimen, de agressie maar ook de vulgaire en discriminerende taal, dat verwacht je niet, zeker niet van mensen die tot het Nederlandse schrijversgilde behoren.' Of zoals een voorbijganger het verwoorde: 'Het leek wel of ze allemaal stomdronken waren. Zij die onze cultuur hoog in het vaandel hebben, maakten elkaar uit voor rotte vis en andere oude zegswijzen uit de negentiende eeuw.' 

Zou het snijden door de overheid in de subsidies voor cultuur, de kunsternaars tot waanzin drijven of was dit de laatse mulischerende druppel die de literaire emmer deed overlopen.