Gisteren zijn ze er dan toch uitgekomen: de Brexit-deal. Na eindeloze onderhandelingen en talloos uitstel ligt er voor de kerst een resultaat: 2000 pagina’s waar de politici hun tanden op stuk kunnen bijten in de kerstvakantie.

Voor wat nu bekend is was het heetste hangijzer de visserij. In de deal staat naar verluid beschreven dat de EU (met name Nederland) nog steeds haring uit Britse wateren mogen halen (wel wat minder dan voorheen) en de Britten wat meer schol uit Europese wateren. Het lijkt vreemd dat daar zo lang over gedaan wordt. Ieder land zijn vis, de Fransen zijn bijvoorbeeld dol op wijting terwijl de Nederlanders daar hun neus voor ophalen: hier is het zo’n beetje de goedkoopste witvis. Dergelijke verschillen zullen ook wel voor schol en haring gelden: wij zijn nu eenmaal meer een volk van vette vis en de Engelsen zijn meer van de fish & chips, waar de schol zich uitstekend voor leent.

Waarom heeft het dan zo lang geduurd? Daar zijn wel theorieën over te formulieren, zeker als je naar onderstaand plaatje kijkt. 

Links zien we de onderhandelaars voor het Verenigd Koninkrijk: het lijkt er op dat sinds corona kapperszaken niet meer geopend zijn in Engeland en dat hetzelfde geldt voor kledingzaken. De EU-onderhandelaars rechts zien er onberispelijk uit. Ursula Von Der Leyen is een toonbeeld van gratie en beschaving.

Het is jammer dat de onderhandelingen niet live te volgen waren, want het moet voer voor antropologen zijn geweest. Boris Johnson wil er alles aan doen om ervoor te zorgen dat de Britten fish & chips kunnen blijven eten en gaat tot het gaatje om dit voor elkaar te krijgen. Wanneer ze het over visquota per soort hebben vraagt Boris naar de quota van fish & chips waarop Ursula zegt dat dit geen soort is, maar dat hij waarschijnlijk doelt op witvis en dat patat geen onderdeel uitmaakt van de visserij onderhandelingen. Boris trekt zich terug uit de onderhandelingen om zich op google nader in het onderwerp te verdiepen. Na de schorsing is hij weer helemaal bij en vraagt wat de EU-visquota van lekkerbekjes en rolmopsen in Britse wateren is. Ursula antwoord dat dit ook helaas geen vissoorten zijn, en dat augurken geen onderdeel uitmaken van de visserij onderhandelingen. Ze overhandigt Boris de lijst met bestaande vissoorten waar nu afspraken over zijn. Weer volgt een schorsing.

Na verder onderzoek meldt Boris dat de lijst te beperkt is, de snoekbaars en de paling worden bijvoorbeeld niet genoemd. Ursula meldt dat dit zoetwatervissen zijn. Boris valt bijna van zijn stoel en vraagt andermaal een schorsing aan. Er blijkt een heel scala aan vissoorten te zijn waar geen afspraken over gemaakt zijn.

Tijdens de schorsing bedenkt Boris zich dat de Noordzee tamelijk weinig zoetwatergebied is, maar er bestaat natuurlijk altijd een kans dat zoetwatervissen per ongeluk in zout water gaan zwemmen. Ursula is er onderhand wel een beetje klaar mee. Ze heeft een lijst van alle vissen laten opstellen met daarachter een vinkje of deze wel of niet gebruikt worden voor de bereiding van fish & chips. Binnen een kwartier waren ze er uit: Boris wat meer fish & chips en de EU wat meer vette vis. “Had ik dat maar eerder bedacht”, verzucht Ursula,