A band called Death,

24-02-2013 16:19
 
In het Vera krantje las ik over deze bijzondere band die maar kort, drie jaar bestaansrecht heeft gehad, in de beginjaren zeventig.
Een rockband bestaande uit drie neger broers, onder aanvoering van de oudste en ruige punkrock muziek spelen.
Wat bijzonder was, omdat er eigenlijk alleen maar Hillbillies zich hier aan waagden.
 
Ruig, voor die tijd dan, zo bestond de dubbele bassdrum en Dave Lombardo nog niet.
En de Stooges verpunkten eind jaren zestig 'Louie Liouie' van Lou Reed al.
Maar dit terzijde.
 
Ik ging samen met de buurman, die ik de avond daarvoor had overgehaald mee te gaan.
Om stipt drie uur begon eerst de documentaire over deze jongens, die nu inmiddels al rond de 67 zijn en al kleinkinderen hebben.
Onder het genot van een beugel bier zagen we de verpauperde stad Detroit, waar de broers grappige en ontroerende verhalen ophaalden,
in the neigberhood.
De vormgever en oudste van de band was er niet meer bij, na het opdoeken van Death, was het met hem alsmaar minder gegaan
(wat inderdaad niet betekent, slechter)uiteindelijk hebben alcohol en drugs hem tien jaar geleden de das omgedaan.
De twee christelijke boers haalden hier snikkend herinneringen over op.
Het ontging mij niet, dat terwijl ik naar het scherm keek, deze zelfde grote kerels met versterkers en drumstel langs liepen en achter ons, 
op het podium neer zetten.
Een rare, eerste en onverwachte ontmoeting en een vreemde gewaarwording.
Waren dit dezelfde gasten?
 
De band had in negentiendrieënzeventig een singel gemaakt en later ook een mini lp met zes nummers erop.
Dit was door de platenmaatschappij goed ontvangen en er lag zeker meer in het verschiet, zelfs een contract van 20.000 dollar.
Alleen vonden ze in het conservatieve Amerika van die tijd dat de bandnaam veranderd moest worden.
Daar dacht de oudste broer echter anders over, hij had een visioen gehad nadat hun vader was overleden en bleef stellig bij zijn naamkeuze.
Een visioen, daar kun je niet aan sleutelen.
Daar ben ik het mee eens en ik wacht op een, voor een volgende column.
 
Maar hierdoor bleef het succes, in eerste instantie wel uit voor DEATH.
Totdat het singeltje door een sneupende DJ, werd herontdekt en waardoor het nu dertig jaar later, een succesje in de USA is.
De zoon van een van de broers kon maar niet geloven dat zijn vader en de twee ooms, zulke coole, heavy muziek hadden gemaakt.
En zo werd de band heropgericht als ode aan hun overleden broer.
 
Gelijk na de documentaire begonnen de jongens vol overtuiging te spelen en bedankten, wederom emotioneel, hun oudste broer voor zijn vasthoudendheid.
Een mooi verhaal vond ik dit, met optimisme, drama en een visioen.
 

Maak een gratis website Webnode